روستای گمشده ایران

وقتی به شهرهای مختلف ایران سفر می کنیم، تاریخ و تمدن و اصالت ایرانی را جلو چشممان می بینیم؛ افتخار می کنیم که ایرانی هستیم و چنین مردمی داریم.

اما در گوشه ای از این کشور پهناور، مردمی هستند که دیدن شان تاسف را به همراه دارد و هزاران سوال درباره اینکه چرا این روستا چنین است و چرا تاکنون رسیدگی به آن نشده است.  

در فاصله 1950 کیلومتری هرمزگان روستایی وجود دارد که باور وجودش دشوار است. مسیری صعب العبود و جاده ای بی نام و نشان تنها راه ارتباط با این روستا است. در آغاز ورود به روستای بشاگرد، چیزی جز دوازده کپر به عنوان خانه و تعداد کمی بز چیزی وجود ندارد.

جمعیت روستا در حدود 40 نفر است. تنها چیزی که از هویتشان وجود دارد، نامی ایست که با زبان می گویند و خیلی هایشان حتی شناسنامه هم ندارند. در این روستا آب، برق، گاز و امکاناتی از این دست وجود ندارد، و مرم برای حمام به کوه ها می روند.

آب باران جمع شده، تنها منبع آبی آنهاست که آن هم به دلیل آلودگی و داشتن انگل مشکلاتی در باروری برای زنان ایجاد کرده است و بسیاری از زنان موقع زایمان از دنیا می روند. زنان در روستا حصیربافی می کنند و در عوض آن عدس و سیب زمینی می گیرند. بچه هم می بایست کیلومترها در دل کوه و جاده هاس سنگلاخ پیاده روی کنند تا به مدرسه برسند.