ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
کسایی مروزی شاعر ایرانی ست که در نیمه ی دوم قرن چهار م هجری می زیسته است. وی در اواخر دوران حکومت سامانیان و اوایل دوران غزنویان روزگار می گذرانده است.
نام کسایی مروزی در چهار مقاله نظامی عروضی به صورت ابوالحسن کسایی آمده است، ودر دمیة القصر باخرزی دو بیت از او به نام ابوالحسن مروزی نقل شده و نیز در همان کتاب از او چنین یاد شده است: «ابوالحسن علی بن محمد الکسایی المجتهد المقیم به نسف و مروزی الاصل».
از نمونه اشعار وی را در زیر می خوانیم:
ای ز عکس رخ تو آینه ماه شاهِ حُسنی و عاشقانت سپاه
هرکجا بنگری، دمد نرگس هرکجا بگذری، برآید ماه
روی و موی تو نامهٔ خوبیست چه بُوَد نامه جز سپید و سیاه؟
به لب و چشم راحتی و بلا به رخ و زلف توبهای و گناه
دست ظالم ز سیم کوته بِه ای به رخ سیم، زلف کن کوتاه